Oorsprong

Paalzitten is niet zomaar een uitdaging; het is een test van uithoudings- en doorzettingsvermogen. Elk jaar wordt de tijdsduur met een minuut verlengd, waardoor de deelnemers van dit jaar de onbetwiste recordhouders zijn. Deze traditie, die de meeste mannen uit het dorp minstens één keer hebben doorstaan, symboliseert het overtreffen van grenzen en het eren van de generaties die hen voorgingen.

Vastbesloten

Toen mijn zoon me een aantal maanden geleden vertelde dat hij mee wilde doen aan het paalzitten, was mijn eerste reactie. Echt niet! Dat is niet gezond! Wat als hij zou hallucineren van vermoeidheid? Maar langzaam maar zeker begon ik aan het idee te wennen, vooral omdat hij vastbesloten was en niet van gedachten te veranderen.

Vrijdagmiddag ging hij de paal op. Wat onwennig, al die ogen die naar je staren, de druk van de prestatie. Maar de steun van voormalige paalzitters was onmisbaar. Zij weten hoe zwaar het kan zijn en hoe ze de mannen moesten motiveren. Muziek, dansjes, vuurwerk, eten, paintballen – geen gebrek aan vermaak. En de mogelijkheid om de jongens te sponsoren gaf een extra dimensie van betrokkenheid en steun vanuit het dorp, familie, vrienden en werk.

Mindset

Het toezicht op de paalzitters werd serieus genomen. Bootdiensten van drie uur zorgden ervoor dat er altijd iemand in de buurt was om hen in de gaten te houden, een jas aan te reiken als het koud werd, of een peptalk te geven als het zwaar werd. De zondagmorgen was het zwaarst. Na twee nachten zonder slaap en met nog uren te gaan, waren de jongens zichtbaar uitgeput. Witte koppies, dichtvallende ogen, pijnlijke billen en kramp in de kuiten. Maar wat een veerkracht toonden ze! Door hun gedachten dat ze het niet meer aankonden aan de kant te zetten, hielden ze vol. Want zoals we weten, alles wat je aandacht geeft groeit en is mindset. En zo groeiden zij boven zichzelf uit.

Toen het moment eindelijk daar was en de mannen van de paal werden gehaald, werden ze als helden onthaald. Het deed me denken aan een astronautenlanding: ze werden van de paal getild, hadden moeite met lopen, verstrooide gezichten, bloemen en een publiek dat juichte. Mijn zoon zei dat dit het mooiste moment was. Na een pauze thuis – een wc-bezoek, een douche en een kuitmassage – sprong hij gewoon weer op de fiets terug naar de feesttent, om nog een paar uurtjes door te gaan.

Erbij horen

Deze ervaring heeft niet alleen mijn zoon, maar ons hele gezin dichter bij het dorp gebracht. Als niet-oorspronkelijke bewoners van Abbekerk voelen we ons door deze traditie een beetje meer Abbekerker. De paalzitters hebben zich op de kaart gezet en horen er nu helemaal bij. Het is een mooi voorbeeld van hoe (gekke) tradities niet alleen verbinden, maar ook nieuwe herinneringen en banden smeden die generaties lang meegaan.